สยามรัฐ 27 ก.ค. 2552
เป็นที่เกรียวกราวสำหรับการประชุมเออาร์เอฟ ประชุมสุดยอดรัฐมนตรีต่างประเทศอาเซียนที่ปิดฉากไปแบบหน้าหนึ่งประวัติศาสตร์ อันน่าจดจำและอดตะลึงพรึงเพริดไม่ได้
ก็จะอะไรซะอีก เมื่อถึงวาระที่ฮิลลารี คลินตัน รัฐมนตรีต่างประเทศของสหรัฐ ที่อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาร่วมการประชุมครั้งนี้ เพื่อต้องการประกาศว่า “ในนามของอเมริกา ข้ายังอยู่” จากเหตุปัจจัยที่ไม่มากไม่มาย ง่ายๆ แบบนี้เองค่ะ
คือ พักหลังๆ มาเนี่ย ตั้งแต่ บารัค โอบามา ได้ขึ้นเป็นประธานาธิบดีสหรัฐก็รู้และเข้าใจได้ดีว่า โอบามา นั้น “อ่อน” ในประเด็นนโยบายการต่างประเทศและมัวไปวุ่นวายกับการสร้างความเป็นพวกเดียวกันกับกลุ่มประเทศอาหรับ (ซึ่งก็ยังไม่เต็มสูบ ยังกล้าๆ กล้วๆ) ก็เลยทำให้เอาใจออกห่าง “เอเชีย” ไปบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ
แต่ ณ ฉับพลันทันใด พี่ “จีน” ผู้มีนามสกุลว่า “ยักษ์ใหญ่” ก็เริ่มกรุยทางหนักขึ้นยามอเมริกาเผลอ เพื่อประโยชน์ทางการค้าและการสำรวจแหล่งทรัพยากรธรรมชาติ ซึ่งความสัมพันธ์ก็กำลัง ปึ๊ก(อ่านว่าซี้ปึ๊ก)มาก ทั้งกับ “พม่า” , “กัมพูชา” , “ลาว” และ “เวียดนาม”
หากเปรียบภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นเส้นชัย (อุปมาอุปไมย) จีนกำลังเป็น “กระต่าย” (ที่ขาย้าว ยาว ) และอเมริกาเริ่มพ่าย กลายเป็น “เต่า” เฮ่ย จีน มายเฟรนด์ จะทำอะไรก็ไว้หน้า ไอ (I) บ้าง!! แล้วก็คลอเพลง “ฉันยังอยู่” ของ อิง อชิตะ ปราโมทย์ ไปพลางๆ
แหะ.....แหะ ก็น่าจะพอช่วยได้บ้างหรอก ถ้าสิ่งที่อเมริกาสัญญาแล้วลงนามไปจะทำได้จริง แต่ “นี่” แค่น้ำจิ้ม ยังมีควันหลงประชุมสุดยอดรัฐมนตรีต่างประเทศอาเซียนให้อ่านกันต่อ ฉบับหน้าค่ะ
-ทิชา สุทธิธรรม-
**************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น